Uitzwaaien

Vanochtend stond ik om kwart voor acht op een schoolplein een twaalfjarige uit te zwaaien die voor vier dagen op kamp ging. (Stief)ouders, broertjes en zusjes, leraren en de kinderen voor wie deze schoolreis bedoeld is stonden afscheid van elkaar te nemen. De spanning was voelbaar. Bij de één kwam dit voort uit de blije opwinding over datgene wat komen zou en voor de ander het verdriet van het tijdelijke gemis. Kinderen, die hun ogen verscholen achter hun pet, zodat hun tranen niet gezien werden. Ouders, meer dan druk pratend om maar niet te hoeven voelen. En ik.....ik voel in dat soort situaties van alles. Blijheid, een brok in mijn keel en een paar prikkende tranen. Of dit gevoel van mij is, van de ouders of de kinderen dat vraag ik me dan altijd af. Het zal wel een combinatie van alledrie zijn. Mijn jeugdervaringen waarin ik moeilijk afscheid kon nemen. Het gemis dat mijn moeder mij in aardse begrippen dit leven niet meer uit kan zwaaien. En tot slot de wetenschap dat ik in de Human Design (zie eerdere blogs of www.jeannettelamme.nl) een open milt en een open solar plexus heb, waarmee ik erg makkelijk zowel de blijheid als het verdriet van de ander oppik. Maar eerlijk gezegd ben ik altijd blij als het afscheidnemen voorbij is, daarmee komt het wederzien ook direct weer dichterbij. En de kinderen, die op schoolkamp zijn, die wens ik een fantastische ondekkingsreis toe deze week!