Kettingreactie

Afgelopen zaterdag zond SBS6 het programma Kettingreactie uit. Het was een poging om een nieuw record te vestigen door gedurende minimaal 30 minuten de langste kettingreactie te bewerkstellingen, waarbij gebruik gemaakt werd van 10.000 attributen varierend van dominosteentjes tot auto's en vliegtuigen. Al werd het record niet gehaald, ik vind het altijd indrukwekkend om dergelijke processen op de TV te volgen. Niet alleen door de beweging, maar zeker ook door de creativiteit die tentoongespreid wordt. Dit keer vond ik het gesprek, dat ik gelijktijdig met drie jongetjes van rond de elf jaar voerde minstens zo interessant. Eén van hen was die avond gastheer van de andere twee logeetjes. Hij gaf aan dat hij er voor gezorgd had dat de jongetjes bij hem op de bank zaten. Al snel realiseerden zij zich dat de kettingreactie veel groter was. Een moeder die bij één van de andere moeders op de lagere school in de klas had gezeten. Lange tijd verloren ze elkaar uit het oog, maar ontmoeten elkaar weer toen ze zwanger waren van hun kinderen. Deze kinderen speelden in hun jeugd weer samen als het ware soort broertjes te zijn. En zo konden we nog wel even doorgaan. Als je even verder denkt, dan kun je deze kettingreacties nog wel verder doortrekken, voorbijgaand aan aardse begrippen, uitstrekkend tot het hele universum. Een gevoel van oneindigheid en misschien ook wel duizeligheid, omdat het soms ver voorbij het menselijk bewustzijn gaat. Een proces dat altijd maar doorgaat en waarbij iedere seconde een nieuw record gevestigd wordt.