Met een snik en een traan

3 jaar geleden besloot de perenboom in mijn achtertuin om zijn laatste adem uit te blazen. Dit gebeurde precies op een moment dat ik zelf ook bezig was om bepaalde banden los te maken. Wederom een bewijs van synchroniciteit met de natuur en dat ook de minder leuke dingen in het leven onderdeel zijn van een groter geheel. Ondanks dat meerdere mensen tegen mij gezegd hebben dat het tijd werd om de boom te kappen, zodat er nieuwe deuren geopend zouden kunnen worden, heb ik tot vandaag nodig gehad om "het afscheid" te doorleven. Gepaard met een snik en een traan van mijn zijde - ik was erg gehecht aan de "tekening" van de boom, heeft mijn buurman vanochtend gezorgd dat er in no-time een mooie berg vuurkorfhout voor de zomer ligt. Eerlijk gezegd viel het afscheid minder zwaar dan gedacht en geeft het een gevoel van ruimte. Ik vroeg mij vandaag dan ook meerdere keren af waarom ik daar zolang voor nodig gehad heb. Eigenlijk niet zo'n interessante vraag, want daarmee zou ik het tussenliggende proces bagatalisseren. Er is nu eenmaal tijd nodig om lichaam en geest op één lijn te brengen. Nu rest mij nog de laatste etappe, fysiek waarschijnlijk overigens niet de lichtste: het uitgraven van de wortels, zodat er een geheel nieuwe fundament kan ontstaan om weer verder op te bouwen.