Een teken van leven

Gister weer verder zitten speuren in mijn roots. Zo ben ik bij mijn vader de kelder in gedoken waar een grote oude hutkoffer staat met alle herinneringen aan zijn jeugd. Een jeugd die hij doorgebracht heeft in Indonesië, waar hij ook de kamptijd heeft meegemaakt. Veel foto's, notities en officiële documenten. Ineens viel mijn oog op een paar oude correspondentiekaarten. Het bleek post te zijn die mijn opa van de Japanners aan mijn oma mocht sturen, toen hij in de oorlog aan de Birmaspoorlijn heeft moeten werken. Het was een soort voorgedrukte invuloefening waar je kon aankruisen of je gezond was, aan het werk was of te ziek om te werken. Er was één regel ruimte om iets "persoonlijks" te schrijven: er stond zorg goed voor R, T en M (de voorletters van de kinderen). De kaart was ondertekend met een voorletter en een achternaam. Zo zakelijk, het kon en mocht niet anders, maar ik kon zittend in de kelder gewoon nog ervaren hoeveel emoties van vreugde en verdriet de zender en ontvanger gehad hebben, toen dit kaartje destijds door hun vingers gleed....een teken van leven!
Ik werd er even stil van, de rillingen kropen over mijn rug, al is het moeilijk om anno 2007 een goede voorstelling van te maken hoe dat werkelijk moet zijn. Respect en bewondering voor de manier waarop mijn vader, zijn zussen en mijn opa en oma deze tijd overleefd hebben.
En alleen dat gevoel al brengt mij weer dichter bij mijn "zijn".