Sportdynamiek

Gister werd ik uitgedaagd om weer een stukje van mijn sportieve kant te (her)ontdekken. Na 8 jaar heb ik mijn hockeystick uit het vet gehaald en meegespeeld in een wedstrijd tussen ouders (en aanhang) en een meisjes D1-eftal. Zodra ik bezig was met het aantrekken van mijn outfit, voelde ik me een ander mens worden. Een bijzondere gewaarwording. Eerst de sokken, altijd twee paar over elkaar, want anders had je zo'n last van de zwetende scheenbeschermers. Dan de scheenbeschermers als een soort sandwich tussen de beiden sokken. Een gebitsbeschermer waarmee je nauwelijks adem kunt halen, het speeksel dat dan in overvloed geproduceerd wordt en als je dan nog wilt proberen te praten............ Een paar kunstgrasschoenen met kleine noppen, een hele verademing na die grasschoenen met grote, zware noppen.
En dan nog dat handschoentje, dat sinds het hockeyen op kunstgras een onmisbaar attribuut is om te voorkomt dat je bij de backhandstop je knokkels niet open haalt.
Even waande ik me weer dat kleine meisje dat zodra ze op dat hockeyveld stond gewoon een ander mens was. Van meer verlegen en teruggetrokken naar die midden-midden die het spel verdeelde, mensen coachte, de strafcorner erin mepte en ook verdedigend haar vrouwtje stond.
Doordat er gister sprake was van een gemengd spel met vaders, moeders, aanhang en kinderen, wel of niet gewend om te hockeyen, onderstond er een hele andere dynamiek. Het was boeiend om te zien hoe kinderen hun ouders kopiëren, zich soms juist meer aan het afzetten waren of de competitie aangingen. En dan die ouderen........sommige werden gewoon weer kind, mopperen tegen de scheidsrechter, het niet kunnen hebben als een meisje van 12 hen een bal door de benen heen speelde of afhaken als de bal afgenomen werd. Heerlijk voer voor psychologen en gedragswetenschappers, alle patronen worden in het veld zo duidelijk!
Gelukkig wonnen de ouders gister met 2-1 van de kinderen, want ik weet niet wat er met al die patronen gebeurd zou zijn als er een verlies geincasseerd had moeten worden.