De wonderen zijn de wereld nog niet uit

Via verschillende wegen ontving ik een bericht dat op 17 juli a.s. er een wereldwijde meditatie plaatsvindt om 13.11 Nederlandse tijd. Je kunt dan helpen om de wereld weer gezonder te maken en "the grids" te herstellen. Of je daar in gelooft of voor voelt moet je zelf weten. Dit initiatief komt van Shelley Yates, het verhaal dat zij erbij schreef over datgene wat haar en haar zoontje is overkomen, kwam bij me binnen en zette me aan het denken. Hoe zit de wereld en het leven toch in elkaar? Ik zou graag een keer een kijkje nemen in het logistieke centrum van "het al wat is". Ik realiseer me dat het veel tekst is voor een weblog (ook al heb ik hem ingekort)en dat je soms wat door de Amerikaanse schrijfstijl heen moet kijken, maar ben benieuwd waar jullie gedachten heen reizen na het lezen van haar verhaal.

Ik moet jullie iets vertellen waarvan ik weet dat het soms moeilijk te geloven is, maar het is mij overkomen, en ik kan niets ervan uitwissen of negeren (hoewel ik bij vlagen wens dat ik het kon). Ik ben een ‘normale’ vrouw die simpele doch chaotische tijden beleefde.
Ik dacht altijd dat ik wel de laatste zou zijn die een wonder zou meemaken, laat staan twee wonderen, en toch is het gebeurd. Daarom kan het verhaal net zo goed van jullie zijn, en niet van mij. Aangezien het mijn verhaal is, ben ik waarschijnlijk degene die het moet vertellen. Wat ik vooraf wil stellen is dat wonderen gebeuren, en ze gebeuren bij mensen zoals jij & mij. Wat er nodig is om deze wonderen te laten gebeuren is dat we ons dienen te openen voor de communicatie die elke dag om ons heen is. Communicatie die niet van deze wereld is, maar van de Schepper, de Kosmos en het Universum. De boodschappen komen van heel ver, toch hoef je alleen maar naar binnen te reizen en het te geloven, om ze te ontvangen. Wij allemaal kunnen in ons leven wonderen scheppen, en dat is een van de belangrijkste redenen om dit voor jullie op te schrijven. Ik heb geen trucs. Stel je gewoon open voor de mogelijkheid dat wat ik jullie vertel mogelijk is, en dat het voor iedereen beschikbaar is.
In dit verhaal heb ik het vaak op vele manieren over God. Het is voor mij heel vreemd om God hoe dan ook te noemen, omdat ik geloofde dat hij me heel lang geleden heeft verlaten. Maar ik bedoel dan de Oer-Schepper van de Kosmos en het Universum, waartoe de Aarde ook be-hoort. Ik noem God de OerSchepper opdat alle lezers begrijpen dat dit verhaal volkomen onpartijdig en onbevooroordeeld is ten opzichte van enige religie. God is voor mij niet alleen God van de Aarde maar een Universele Schepper. Ik verwijs tevens naar God als Moeder Aarde of Gaia, omdat ik haar op deze reis heb leren kennen als de vrouwelijke kant van God. Net zoals alles in ons Universum in evenwicht is, zo dienen wij ook balans te vinden in Licht en duisternis, in oorlog en vrede, en natuurlijk in de twee gezichten van God; het mannelijke en het vrouwelijke principe. Wij zijn allen deeltjes van deze Oer-Schepper. Wij zijn ook God.

Twee wonderen vonden plaats in Halifax, No-va Scotia, Canada. Mijn zoon en ik verdronken in een moeras, en we overleefden het niet slechts om het na te vertellen maar we voelen ons beter dan ooit. Ik was 15 minuten lang ‘dood’. Ik kreeg van Lichtwezens te horen hoe ik mezelf en mijn zoontje moest redden, en ik kreeg een boodschap hoe de Aarde geheald kan worden. Terwijl jullie dit lezen vraag ik jullie met heel mijn hart je zelf te openen voor de mogelijkheid van wat ik zeg. Ik voel dat het onontkoombaar is dat wij deze wereld verenigen met een gezamenlijk doel; vrede en voorspoed voor allen, en niet alleen voor die enkelen die gezegend waren om op de juiste tijd op de juiste plek te zijn.
Ik had God 40 jaar lang uit mijn leven gebannen. Ik heb echter als kind de mogelijkheid van God nagejaagd. Ik voelde dat mensen die een onverwoestbaar vertrouwen hadden gelukkig waren, en dat het feit dat ik in niets geloofde een ‘loser’ van mij maakte. Als kind sprak ik vaak met God, maar voelde me nooit verhoord of verbonden. Ik moest eerst in een moeras geraken en verdrinken, wilde ik mijn ogen openen voor de realiteit dat we allemaal zeer verbonden zijn met de Macht van God. Het wordt nu duidelijker dan ooit. Alleen op Internet al vind je duizenden hits over het volgende stadium van de mensheid, het Tijdperk van Verlichting en de tijd va ver-andering.
Die verhalen komen voor in alle religies, en in de verhalen van oude culturen zoals die van de Maya, de Egyptenaren en de Oorspronkelijke Amerikanen. We hebben allemaal gewacht op het moment dat alles anders zou zijn, want God zal zeker iets doen om ons van onszelf te redden…
Wel, er is zeker iets gaande, want God werkt via mensen als ik, en het vergt het vertrouwen van mensen als jullie om het te verwerkelijken. Ik loop mezelf weer eens voorbij, maar in de berichten die ik ontvang, krijgen wij allen een manier om te participeren in een Healing van Moeder Aarde, en om de mensheid te lanceren naar een tijd van gezondheid, vrede en positie-ve verandering.
Om dit te laten gebeuren is het nodig dat jullie één uur van je leven in meditatie doorbrengen. Ik hoorde in Star Trek iemand zeggen; “Weer-stand is nutteloos”. Ik wilde niet een bood-schapper van God zijn, maar als God wil dat wij ontwaken, zal het gebeuren. Goed, nu kan ik jullie de waarheid vertellen wat mij over-kwam na het auto ongeluk in november 2002.

Ik bracht mijn zoon naar een vriendje om daar te gaan spelen toen de ramp zich voltrok. Mijn auto vloog na een slip in een moeras. De auto kwam ondersteboven neer en zonk naar de bodem. Ik probeerde de ramen te openen, maar de elektriciteit werkte niet, en wij zaten dus gevangen. Ik sprak mijn zoon, die toen net 4 jaar was, bemoedigend toe dat ik hem zou redden. Het smerige koude water drong snel de auto bin-nen, en ik hield de jas van mijn zoon goed vast, terwijl ik wachtte op het moment dat we vol-komen ondergedompeld waren. Ik hoopte dat, als de druk binnen en buiten gelijk was, ik de deur kon openen en we eruit konden zwemmen. Toen het water boven ons hoofd kwam waren mijn laatste woorden voor mijn zoon: “Houd je adem in, schatje. Mama haalt ons hier snel uit. Ik zag nog net hoe hij een diepe teug adem nam voor het water zich boven hem sloot. Toen ik voelde hoe het laatste restje lucht uit de auto ontsnapte, probeerde ik de deur te ope-nen. Er zat geen beweging in, en de andere deur zat ook vast. Ik worstelde enkele keren tevergeefs met de deuren. We zaten gevangen en zouden sterven. Op dat moment duwde ik Evans tengere lijfje over de zitting, in de ijdele hoop dat hij nog ergens lucht zou vinden. Terwijl ik nog vocht om ons uit deze rijdende doodskist te krijgen, realiseerde ik me dat ik moest ademhalen. Toen ik het water in ademde, was het of mijn longen in brand stonden, en raakte ik nog meer in paniek. Ik wilde mijn kind weer voelen, en graaide koortsachtig naar achter in een poging hem te vinden. Ik slaagde er niet in, en moest weer ademhalen. Toen hoorde ik een stem, een kalme majestueuze stem, die mij gebood te ontspannen. Die stem klonk van verre in mijn oren, en verze-kerde me dat alles goed zou komen. Ik werd bezield met de kennis dat als ik tegen het water vocht, mijn redders mij niet konden reanimeren als ze arriveerden.
De stem zei dat ik, als ik tegen het water vocht, zou verdrinken. “Nee hè”, dacht ik, “… heb ik een lolbroek geest op mijn sterfbed.” De stem bleef mij instructies geven over wat er stond te gebeuren en dat alles goed zou komen als ik de aanwijzingen zou opvolgen. Ik gaf me over aan die stem van gene zijde en ging stilletjes over. Eenmaal aan de ander zijde zag ik Lichtwezens die me weer verzekerden dat mijn zoon en ik niet alleen uit de auto zouden komen, maar dat we het goed zouden maken. Ze lieten duidelijk merken dat ik hun instructies impliciet diende op te volgen en vertrouwen moest houden in hun woorden. Mij werd gezegd vertrouwen te hebben om Goddelijk geleid te worden, en aldus geschiedde!
Het kostte de reddingswerkers vijftien minuten om mijn levenloze lichaam uit de auto te halen en nog eens zeven minuten hartmassage en beademing om me terug te halen. Terwijl mijn lichaam overeind sprong schreeuwde ik: “Haal mijn kind uit de auto!”
Er waren 22 minuten verlopen, en de reddingswerkers sprongen weer in het ijskoude moeras om mijn zoon te vinden, in de weten-schap dat hij dood was. Het kostte ze nog vijf minuten om hem uit de auto te halen. Zijn le-venloze lichaam werd naar het IWK kinderziekenhuis gebracht, waar hij onmiddellijk op elke denkbare machine werd aangesloten. Het trauma team van dokters en neurologen stond op mij te wachten. Ze verzekerden me dat mijn kleine lieveling hersendood was, en dat bovendien zijn innerlijke organen vol bloed zaten. Zijn lichaam bloedde letterlijk dood, en zijn organen functioneerden niet meer. Ik heb me nog nooit zo akelig gevoeld, en toen kwam de stem weer die zei vertrouwen te hebben. De doktoren raadden me aan mijn zoon van de monitoren af te halen om hem in vrede te laten gaan, want zelfs als er een wonder zou gebeu-ren, zou hij een kasplantje zijn. Ik kon alleen maar denken dat dat geen leven was, en weer fluisterde de stem: “Heb vertrouwen!”
Voor het moment stemden de doktoren toe om Evan aan de machines te houden, maar ze adviseerden me geen enkele hoop te koesteren. Hij had minder dan 1% kans om te leven, en als dat gebeurde was hij gedoemd om de rest van zijn leven aan die machines gekoppeld te blijven. Ik zeg jullie nogmaals dat ik geen God had, en dus geen leiding kon vragen. In de stilte van het eerste moment dat ik alleen was, ontving ik de aanwijzingen. “Volg de aanwijzingen impliciet op.” Herinneringen aan de visioenen en de stem in het moeras overspoelden me weer. Er was iemand bij me, daar was ik zeker van, en ik besloot zorg-vuldig te luisteren.
Ik kreeg aanwijzingen om de aura van mijn zoontje te herstellen door het te bezielen met de aura’s van anderen. Twintig minuten per keer was een van de eerste regels, want als je het langer deed, liep de aura van de gever leeg. Ze instrueerden mij om een rij liefdevolle mensen door Evans kamer te laten gaan, waarbij elk persoon zijn/haar eigen energieveld ter beschikking stelde aan zijn levenloze lichaam.
Dat moest gebeuren door hem fysiek aan te raken, toe te staan dat hun energie door zijn lichaam stroomde, en door hem een ‘geschenk’ te geven. Dat kon door een lied te zingen of door een verhaal te vertellen, een ieder mocht doen wat er in hen opkwam. Beziel hem met positieve energie en jullie liefde en talenten, en dit zal hem weer tot leven brengen. Ik ging tegen alle ziekenhuisregels in door elk half uur liefdevolle mensen naar de kamer van mij zoon te dirigeren. Ook zij volgden de aan-wijzingen op, en gaven hem het cadeau van hun liefde. Deze processie ging 24 uur per dag door, drie dagen lang. Er bleven mensen komen. Ze ‘kampeerden’ dag en nacht; liefdevolle, zielen die hem vol vertrouwen bezielden met hun verse energie. Het feit dat ik het ziekenhuis kon overtuigen dit onorthodoxe gedrag toe te staan was een wonder op zich, maar op de derde dag, na 72 uur constant waken, opende mijn jongen zijn ogen en herkende me. HIJ WAS TERUG!

De doktoren waren verbijsterd. Ze bleven me zeggen dat hij nooit meer zou lopen en praten als een normaal kind. Hun woorden lieten me echter volkomen koud. De leiding en begeleiding van mijn spirituele Lichtwezens had mij boven enige twijfel bewezen dat het allemaal goed zou komen; ten slotte had mijn “vriend” in het moeras me dat toevertrouwd! Voor de eerste week om was, waren al zijn lichaamsfuncties hersteld, en tegen het einde van de tweede week rende hij al door de gangen naar de speelkamer. Het was inderdaad een ongelooflijk wonder. Wat had ik gedaan om zo’n genade te verdienen van onze Oppermachtige Schepper?

Wil je meer weten over de meditatie, het herstellen van grids of deze wonderbaarlijke genezing dan kun je een kijkje nemen op www.firethegrid.org.