Afscheid van een perenboom

Afscheidnemen is niet mijn sterkste kant. Of het nu gaat om afscheid nemen na een fijn weekend, het beëindigen van een bepaalde periode, de kleine of grote dood, ik heb daar tijd voor nodig. De perenboom in mijn tuin is een mooie metafoor voor het verloop van een afscheidsproces.
Deze perenboom staat al heel lang in de tuin op het adres waar ik woon en werk. Ik heb foto's gezien van voor 1957 waarop deze boom al stond te prijken. Al zolang ik de boom ken, had hij wat moeite om in zijn volheid te gaan staan. Er kwamen wel bloesems aan, maar de peren bleven erg klein en vielen vroegtijdig uit de boom. Daags nadat ik vorig jaar met pijn in het hard samen met mijn toemalig partner besloot om te gaan scheiden, zat ik met een vriendin in de tuin. Plotseling zei ze: "weet je dat die boom dood is". Het was alsof de boom ons proces van uit elkaar groeien gevolgd had. Mijn eerste reactie was, hup kapvergunning aanvragen, een hovenier vragen om de boom te kappen en klaar is kees, maar ik kon het niet. Met de wens van "wie weet kan het tij nog gekeerd worden en gaat hij het nog doen in het volgend seizoen", de gedachte "dat gezeur bij de gemeente om een vergunning te krijgen" en last but not least de mijmering "ik wil mijn rustpunt om naar de tekening van de boom tegen de hemel te kijken nog niet kwijt" heb ik hem laten staan. Langzamerhand zakten de takken naar beneden en veranderde de boom in een treurwilg. Een vriend kwam enkele weken geleden op bezoek en vroeg me waarom ik een dode boom tussen mijn huis en mijn bedrijfsruimte liet staan. Plotseling schrok ik wakker, ik was blijven hangen in een afscheidsproces. Hij beschreef een beeld dat hij voor zich zag waarbij ik de boom ritueel zou kappen. Nog diezelfde dag begon ik met een oude roestige zaag de eerste naar beneden gezakte takken weg te halen. Een goed bezinningsproces om veel gedachten, emoties en beelden over onverwerkte afscheidsprocessen aan me voorbij te laten komen. De fysieke inspanning zorgde voor het loslaten van opgebouwde spanningen. Na een paar takken hield ik er mee op. De takken legde ik als geheel naast het huis en daar lagen ze deze week nog. Tot ik door een klant voor de tweede keer wakker geschud werd. Zij stelde me dezelfde vraag als die vriend een paar weken geleden. Ik hoorde me zelf argumenten noemen die weinig steekhoudend waren en die ook zeker overwonnen konden worden (slecht weer, de vergunning, hoogtevrees.....). Het gaf een gevoel, dat ik er niet meer om heen kon. De klant gaf me de sleutel voor de volgende stap, door te zeggen dat ik het hout zou kunnen gebruiken om tijdens een feest mezelf en anderen warmte te geven. Het idee dat de boom een nieuwe functie zou krijgen, opende voor mij nieuwe perspectieven. Vandaag ben ik weer volop aan de slag gegaan, een kapvergunning bleek niet eens nodig en nader onderzoek wees uit dat ik helemaal niet hoog op een ladder hoef om de boom te kappen. Inmiddels zijn er weer een aantal takken af en liggen er netjes gezaagde houtjes klaar om een mooi kampvuur te maken. En....... ik voel dat er weer een hele last van mijn schouders is. Weer een stap dichter naar het gevoel van vrijheid. HW en Carla dank voor jullie inspiratie en hulp bij mijn transformatieproces.