Tweede generatie problematiek
Gister begeleidde ik twee familieopstellingen op basis van vraagstukken rondom de thema's belemmering door afweer en schuldgevoelens. Na het interview had ik nog geen idee welke dynamieken zich ontwikkeld hebben in de beide systemen. Dat is de kunst van het opstellen. Laat de opstelling zijn werk doen, blijf oordeelvrij, laat de bewegingen zich ontvouwen, ook al weet je niet waar dit alles toe leidt.
Uiteindelijk werd duidelijk dat ook hier de tweede generatie problematiek van het verblijf van (voor)ouders in Indonesië een belangrijke rol speelde. Als ervaringsdeskundige weet ik inmiddels wat het effect kan zijn op de huidige generatie. Vaak zijn "onze" ouders al op jonge leeftijd in een jappenkamp terecht gekomen, waar zij al dan niet met hun ouders, meerdere jaren in een overlevingsstand geleefd hebben. Een tijd van steeds meer beperkingen, honger, hoop en vrees, afgescheiden zijn en ongewisheid over de toekomst. Zweven tussen leven en dood. Om te kunnen overleven moesten wel emotionele en mentale beschermingen opgetrokken worden. Die helaas ook in betere tijden niet direct of soms helemaal niet afgebroken mogen of kunnen worden. Voor deze generatie soms niet te volgen, dikwijls vanuit onwetendheid. Wat niet uitgesproken wordt, lijkt er niet te zijn, maar in de onderstroom ontstaat onbegrip, een gevoel van emotioneel en affectief tekort, niet goed genoeg zijn en niet mogen zijn wie je bent. Je kunt je voorstellen dat als de reden voor het gedrag van de ouders in een opstelling zichtbaar wordt, het perspectief bij de vraagsteller compleet kan veranderen en er mededogen ontstaat. Juist door deze overlevingsmechanismen waren "zij" in staat om ons jaren later het leven te geven. Een hele verantwoordelijkheid als je al zo'n zware rugzak draagt.
26 opmerkingen:
Als dochter van ouders die beide in een Jappenkamp hebben gezeten vraag ik me steeds meer af in hoeverre het gedrag van mijn ouders is te "wijten" aan hun achtergrond en in hoeverre gedragingen te maken hebben met hun karakter. Ik heb het heel zwaar gehad met mijn ouders als het gaat om hun vaak eigenaardige kijk op het leven als ook hun gebrek aan onvoorwaardelijkheid naar mij als kind. Ik heb een strijd met ze gevoerd die ik uiteindelijk met behulp van professionele hulpverlening achter me heb kunnen laten waardoor ik pas na mijn 40ste mezelf op de eerste plaats kon zetten. Dat was mede nodig door de komst van mijn zoon, de derde generatie zogezegd. Ik hoop dat ik in staat ben mijn kind meer liefde en daarentegen minder ballast te geven dan mijn ouders mij gaven. Ik heb nog altijd het gevoel dat mijn ouders feitelijk kind zijn gebleven en altijd aandacht nodig hebben van hun eigen kind, aandacht die ik in grote mate tekort gekomen ben in mijn eigen kinderjaren. Ik ben ervan overtuigd dat de "tweede generatie Jappenkamp" het veel zwaarder heeft dan menigeen denkt. Vooral als de ouders ervan overtuigd zijn dat met hen weinig aan de hand is.
Met vriendelijke groet,
Esther Pels
Beste Esther,
Dank voor je uitgebreide reactie. Ik geloof er in dat kinderen uit de tweede generatie (en misschien ook de generaties daarna) dingen meekrijgen van de ervaringen van hun ouders in het jappenkamp. Dat kan ook eigenlijk niet anders. Onze (voor)ouders gebruiken de voorbeelden en ervaringen die zij in hun jeugd gekregen hebben, weer in de manier waarop zij ons opvoeden. Ik ben er steeds meer van overtuigd, dat de gekozen strategieën gebaseerd zijn op pure liefde (wellicht soms voortkomend uit angst). Zij wilden ons goed voorbereiden op datgene wat zij mee gemaakt hebben.
Het is mijn ervaring dat naarmate ik daar meer inzicht, begrip en respect voor heb gekregen, het makkelijker werd om vrij te zijn, maar ook de weg te openenen voor de verhalen van mijn (voor)ouders. Het doen van een familieopstelling heeft me erg bij geholpen.
Mocht ik daarin iets voor je kunnen betekenen dan hoor ik dat graag.
Hartelijke groet,
Nienke
@Esther,
Wat fijn dat u na hulpverlening zichzelf op de eerste plaats in uw leven kunt zetten. Dat zal niet meegevallen zijn met de wijze waarop u uw jeugd heeft beleefd. Nu heeft u nog de keuze om uzelf als slachtoffer van diezelfde jeugd op de eerste plaats te zetten of op de volwassen wijze, waarvan u had gehoopt dat uw ouders dat gedaan zouden hebben. Uiteindelijk gaat het er in het leven om dat je, met alle ervaringen die je opdoet de vrijheid hebt om te kiezen voor hoe je met die ervaringen om wilt gaan. Slechts een deel van hoe je in het leven staat wordt bepaald door je ouders, en daarna nog vele anderen, een deel door wie je "genetisch" gezien bent. Hoe moeilijk het ook lijkt: een mens heeft altijd een keuze. Ik gun u en uw zoon nog minstens 40 mooie jaren in vrije keuze.
"Wat niet uitgesproken wordt, lijkt er niet te zijn, maar in de onderstroom ontstaat onbegrip, een gevoel van emotioneel en affectief tekort, niet goed genoeg zijn en niet mogen zijn wie je bent."
Bedankt Nienke, voor deze woorden. Bullseye! Dit register knaagt al >30 jaar aan mij, en ik weet nooit of ik het moet openen of sluiten.
Me in het verleden laten zuigen of doorduwen naar het heden en de toekomst - met een gat in de ziel. Een voortdurende strijd, altijd aanwezige onzekere twijfel. Ook het gevoel van zweven herken ik helemaal, mijn dagelijkse gemoedstoestand.
Van buiten lijk ik zelfbewust en zeker - .
Mijn ouders (ma in NL hongerwinter later halve wees haar vader zelfmoord, pa in Jappenkamp) hebben alle liefde gegeven zoals ze konden. Er moet toch meer zijn heb ik altijd gedacht, gevoeld. Voor hun klopt dat niet (of is te bedreigend). De woede naar hun toe, ach, wat is dat allemaal ingewikkeld. Ik probeer het te ervaren, toe te laten, maar niet tussen ons in te laten staan. Ik kan en mag boos zijn, voor mezelf, dat doet niets af aan hun liefde. Als ik daar voorwaarden aan stel doe ik wat ik hen verwijt. Enzovoort, je komt er niet uit, het lost niets op.
Dat register, dus. Heel veel woorden, die allemaal golfjes aan de oppervlakte zijn, die energie kosten, maar niets veranderen aan de onderstroom. De cognitie blijft vuren, de onderbuik blijft buiten schot.
Verklankte onderbuikgevoelens, hoorde ik iemand laatdunkend zeggen. Voor mij onterecht. Ik heb grote bewondering voor wie weet onder en boven te verbinden. Bij mij is het een continue wespetaille die op breken staat. Omdat mijn hoofd me helpt te overleven en mijn buik, ach, dat is te eng, te kwetsbaar om echt aandacht aan te geven wat daar gebeurt.
Hoe dan ook, Nienke, een troost om te lezen dat ik niet alleen ben hier in.
Dank.
Tink,
Dank voor de treffende verwoording van je zijn. Ik herken het ten voeten uit. Lijk een sociaal adequaat functionerend wezen, geen rimpeltje waar te nemen aan me. Het feit dat ik in een rolstoel zit is een gevolg van MS, denkt men. Het feit dat ik een cholesterolverlager slik, omdat ik een binnenvetter ben, weet slechts de huisarts en die vindt het gewoon. Onder mijn rimpelloze oppervlakte woedt een oceaanstorm die me belet te genieten, te leven, omdat ik de huizenhoge golven ervan moet beheersen, omdat niemand de radeloosheid ervan inziet, omdat iedereen ze als redeloos zal kenmerken.
Caroline
"Wat niet uitgesproken wordt, lijkt er niet te zijn, maar in de onderstroom ontstaat onbegrip, een gevoel van emotioneel en affectief tekort, niet goed genoeg zijn en niet mogen zijn wie je bent"
Was voor mij ook zo'n herkenbare zin. En wat een herkenbare verhalen, fijn om dat eens te lezen. (Ben 48 en sinds 7 jaar bezig met het zoeken naar antwoorden. Het is voor het eerst dat ik deze site vind op het internet.) De machteloosheid, onzekerheid, en innerlijke strijd, het gevoel van zweven. Niet als een volwassene met beide benen op de grond staan. Mijn moeder is opgegroeid in het Jappenkamp en heeft ook een vreemde kijk op het leven. Heeft mij emotioneel verwaarloosd. Was nooit echt een moeder.Ik ben bij een therapeut geweest, die mij het "waarom" heeft geprobeerd uit te leggen. Ik snap het wel, maar heb nog steeds die kwaadheid in me. Ben nu bij een psycholoog onder behandeling. Wanneer kan ik gaan genieten van het leven, en wanneer raak ik die ballast nu eens kwijt? Geef een anonieme naam op omdat ik zeker weet dat mijn moeder alle sites bezoekt, die maar van toepassing kunnen zijn. Ik wil absoluut niets meer met haar te maken hebben.
@Esther, wat enorm herkenbaar. Ik, nu 25, worstel met hetzelfde. Jezelf op de eerste plaats zetten en niet meer hoeven zorgen voor. De eigenaardige kijk..het klinkt allemaal zo bekend!
Hallo,
Kort geleden had ik een familieopstelling (niet bij Nienke) en daaruit kwam dat ik een zeer zwaar belast ben door het jappenkamp verleden van mijn moeder en haar gezin. Dit was totaal nieuw voor mij en moest het laten bezinken. Vandaag schoot me zomaar te binnen dat ik misschien wel een 2e generatie kind ben. En als ik zo de problematiek lees op deze site dan kan ik eindelijk (ik ben 46 jaar) het beestje een naam geven. Dank je wel. Hopelijk kan ik nu gerichter naar een oplossing zoeken.
Verder wens ik alle 'soortgenoten' al het goeds toe en de moed om door te blijven gaan.
Ingrid
"Wat niet uitgesproken wordt, lijkt er niet te zijn, maar in de onderstroom ontstaat onbegrip, een gevoel van emotioneel en affectief tekort, niet goed genoeg zijn en niet mogen zijn wie je bent."
Heel herkenbaar. Het gezin waar mijn man uitkomt (ouders beiden in Jappenkamp gezeten) doet altijd alsof het een normaal gezin is. Alle kinderen zweren dat ze een gelukkig jeugd hebben gehad. Maar zolang ik in dat gezin rondloop voel ik dat er iets niet klopt. Hun emotieloze moeder wordt door alle kinderen op handen gedragen, voelen zich allen heel verantwoordelijk voor haar. Maar van haar uit komt helemaal niets. Geen affectiviteit, geen emoties en geen verleden. Ik heb dat nooit begrepen. Maar nu mijn man psychisch helemaal is doorgedraaid, valt alles op zijn plek en weet ik eindelijk wat er aan de hand is binnen dit gezin. Tragisch is wel dat ik het op deze manier te weten moest komen, en wat er aan te doen is weet ik ook niet. Want zijn familie inschakelen kan natuurlijk niet, want er is niets met die familie aan de hand natuurlijk. Pfff
Het klinkt misschien raar, maar het is net of ik de pijn van mijn vader voel.
De pijn die hij heeft gevoeld tijdens zijn tijd in het kamp, ik heb enige tijd geleden een sociaal rapport van de stichting Pelita opgevraagd, en die ontvangen. (stamt uit 1977)
Een jongetje van 8 moest zorgen voor zijn jongere broertje en zusje, eten “gappen” uit de moestuin van de jappen, en toen hij betrapt werd moest zijn moeder ervoor boeten (een afranseling met een elektriciteitssnoer)
Het grootte deel van de 3 jaar in het kamp moesten ze door brengen zonder hun moeder, zij was te ziek en zwak (en tevens verlamd geraakt door de afranseling) om voor haar kinderen te zorgen.
Gelukkig hebben mede gevangenen voor mijn vader zijn broertje en zusje gezorgd, want ik moet er niet aan denken wat er anders gebeurd zal zijn.
Ik begrijp nu waarom mijn vader regelmatig uit “zijn slof kon schieten”en zijn starende lege blik als hij midden in de nacht op de bank zat met zijn sigaretje.
Mijn vaders leven was ook verre van optimaal, hij kon zich moeilijk binden, 3 huwelijken, 4 kinderen, en jong overleden.
Helaas had ik ook niet de ideale jeugd ruziënde ouders, scheiding ouders, pleeggezinnen, en op latere leeftijd zelf psychische problemen.
Ik ben nu bezig met een tijdslijn te maken van mijn familie tijdens hun verblijf in Indie, dit doet pijn, maar ik wil dit en zal doet doen.
Is er iemand die dit herkend, de pijn voelen van je ouder(s)
Groet,
Eus
Beste Eus,
Het is inderdaad heel herkenbaar om de pijn van ouders te voelen. Zeker naarmate de ouder gekozen heeft voor een beschermingsmechanisme waarbij de pijn weggestopt is, bestaat een grotere kans dat je als kind de pijn voelt.
De grote kunst is om deze bij de ouder te laten - het is nl. niet jouw pijn. Uit eigen ervaring kan ik zeggen dat dit een behoorlijke uitdaging is, maar als het lukt ook een cadeautje voor jezelf en ook voor de ouder, die daarmee de eigen pijn kan "dragen".
Hartelijke groet,
Nienke
Ik keek net naar Pauw en Witteman over de slag in de Javazee. Mijn ouders hebben beiden in een jappenkamp gezeten. Nu ik ouder word kan ik mijn tranen niet meer bedwingen als er over jappenkampen wordt gesproken of ik wil het niet meer horen. Boudewijn de Groot zei eens dat hij nooit naar Indonesië wilde ik was blij dat hij dat zei want dat zeg ik al mijn hele leven. Net hoorde ik Diederik van Vleuten iets zeggen en ook daar herkende ik mezelf in. Ik kom nooit iemand tegen wiens ouders in een jappenkamp zaten, het doet mij dus goed uitspraken van mensen te horen die ik herken.
Verder wil ik zeggen dat wij mensen allemaal onze rugzak hebben en uit wat voor familie men ook komt er gaan altijd dingen over van generatie op generatie.
Dus als ik de tranen niet kan bedwingen bedwing ik ze ook niet want dat is mijn rugzakje.
Maar................ik vergeef het de jappen nooit.
Heel interessant. Ik realizeer me dat mijn kinderen, geboren in 1974 en 1979, wel degelijk een tik van de tweede wereld oorlog molen hebben mee gekregen. Hun vader, 1936, zat als kind in een Jappenkamp. Hij heeft het er verder bijna nooit over. Zijn een jaar jongere zus heeft daarentegen eindeloos in therapie gezeten. Ik heb veel van haar geleerd.
het allermoeilijkste dat er is. De pijn bij de ouders laten, maar het moet, anders blijft er niets meer van mn leven over. Al 60 jaar overleef ik als kind van een zeer zwaar door de oorlog getraumatiseerde moeder (jappenkamp, haar vader in het verzet en vermoord door de jap, haar moeder werd doktershulp ontzegd waardoor deze kort voor de moord op de vader stierf, haar broers aan de burmaspoorlijn etc etc). ik hoor en zie nu heel duidelijk waarin ik heb geleefd als kind, omdat mn ouders (84 en 85 jaar) nu veel over hun verleden vertellen, ja zelfs hun eigen 'overlevingskamp' weer hebben ingericht. een overleven waar je niet doorheen komt. triest om te zien, Maar ik durf nu eindelijk te zeggen 'ook triest voor mij om het van zo kort bij te herbeleven'.
Ik kreeg zowel lichamelijke als psychische klachten. Het heeft uiteindelijk geresulteerd in een zware burnout. Hiervoor heb ik hulp gezocht en de trauma-opstellingen hebben mij laten zien wat er gebeurd is.
ik houd zielsveel van mn ouders, wat ik nog moet leren is het toe te laten dat het hun levenslot was en niet dat van mij; ik ben hun kind en dus onderdeel daarvan. dat is mijn lot.
Ik wil dat het een plek krijgt; en dat is een heel gevecht. voor mij is het niet zo simpel om te leven, temeer daar ik 60 jaar heb overleefd.
Ik schrijf dit nu op omdat ik nog steeds aan het verwerken ben en omdat ik eindelijk wil leven.
Een hele stap!
huug
2e generatieproblematiek. Er zijn wel meer ouders die hun kinderen belasten met de ellende van vorige generaties. Alle kinderen die verkracht worden door hun ouders, mishandeld worden, verwaarloosd worden. Wat mij betreft wordt er wat kritischer naar volwassenen gekeken voor ze kinderen krijgen, en moet een deel gewoon verboden worden zich voort te planten. Ik heb zelf mijn conclusies getrokken en wil geen kinderen belasten met mijn shit!
"een gevoel van emotioneel en affectief tekort, niet goed genoeg zijn en niet mogen zijn wie je bent."
Dit raakte me enorm. Ben zelf 'gediagnosticeerd' als borderline patient ten gevolge van tweede generatie oorlogsproblematiek. Ik heb het gevoel dat mijn leven uit twee delen bestaat: voor en na mijn therapie. Toch, na jaren therapie die 20 jaar geleden begon, loop ik nog steeds regelmatig tegen de muren op. Normaal werken kan ik niet, ik kan niet goed langdurig in sociale omgeving functioneren. Die zin hierboven, dat raak ik nooit meer kwijt.
Er zijn verschillende soorten oorlogsslachtoffers. Mijn moeder was van het soort dat de emotionele ervaring uit het verleden aan de kinderen wil doorgeven. De reden ervoor kan goed of slecht zijn, het maakt het niet minder zwaar voor de kinderen. De martelingsverhalen steeds bij het eten, de enorme stress telkens als ze in de buurt was... ook jaren nadat ik uit huis was gegaan nog. Pas nu ze dood is heb ik iets van rust. Ik heb haar weliswaar wel vergeven, ook al toen ze nog leefde, maar haar echt oprecht liefhebben lukt nog altijd niet.
Ook ik wilde jaren niet naar Indonesie. De oorlogsherdenking mochten ze van me afschaffen, die had ik al dagelijks. Inmiddels ben ik zo ver dat ik wel soms Japans eet, maar een Japanse auto kopen doe ik liever niet. Daar de hele tijd in rondrijden... brrrr.
Het is fijn hier te lezen dat ik niet alleen ben.
Hallo,
Ik doe een project over het beleid van oorlog slachtoffers en getroffenen. Mijn subonderwerp gaat over de Tijdelijke Vergoedingsregeling Psychotherapie na-oorlogse generatie. Ik doe een onderzoek over of het genoeg in de belangstelling is geweest dat je een vergoeding kan krijgen van de overheid.
Dus mijn vraag aan jullie allemaal: wisten jullie van deze regeling? En zo ja: hoe ben je daarbij gekomen?
Ik zou het heel erg fijn vinden als jullie willen antwoorden op mijn vraag! Het zou mij erg helpen met mijn project.
Groetjes van een student
Hallo,
Ik doe een project over het beleid van oorlog slachtoffers en getroffenen. Mijn subonderwerp gaat over de Tijdelijke Vergoedingsregeling Psychotherapie na-oorlogse generatie. Ik doe een onderzoek over of het genoeg in de belangstelling is geweest dat je een vergoeding kan krijgen van de overheid.
Dus mijn vraag aan jullie allemaal: wisten jullie van deze regeling? En zo ja: hoe ben je daarbij gekomen?
Ik zou het heel erg fijn vinden als jullie willen antwoorden op mijn vraag! Het zou mij erg helpen met mijn project.
Groetjes van een student
Beste Student,
Ik kende het bestaan van deze regeling niet. Fijn dat je me er op attent maakt. Kun je hier wat meer over zeggen of een link naar een website plaatsen?
Alvast dank je wel.
Hartelijke groet,
Nienke
Beste student,
Dank je wel, ik ga de site eens rustig bestuderen.
Hartelijke groet,
Nienke
Ik heb een aantal jaren een therapie vergoed gekregen via deze regeling, maar dat is alweer meer dan 10 jaar geleden. Ik hoorde erover via de therapeut die overigens zei dat het belangrijk was om een beroep erop te doen omdat de problematiek van tweede generatie oorlogsslachtoffers te weinig aandacht krijgt.
Groet, Jan
Het is het meest verwarrend als de pijn van de ouders compleet ontkend wordt inderdaad, ook naar henzelf. Dan kan er ook geen andere emotie meer gedeeld worden. Dat brengt weer een basale onveiligheid waardoor je je als heel jong kind slecht kan hechten, met als gevolgschade chronisch verhoogd stresshormoon-niveau, wat je opbreekt in andere relaties. Je reproduceert onbewust de verkrampte houding van een kampslachtoffer. Het doet vreselijk pijn om zoiets onder ogen te zien want het betekent een soort gebrek in je mentale fundament. Een dappere echtgenoot en een nog dapperder therapeut hebben me geleerd dat je bij sommige mensen veilig kan huilen, en dat je daarna ook anderen (in mijn geval mijn kinderen, vrienden en vluchtelingen) oneindig veel meer te geven hebt. Leren delen van emoties op latere leeftijd als je ouders het je niet leren konden is ontzettend eng en pijnlijk, maar het levert zo veel op dat ik iedereen aanraad het te proberen. Maar wees heel kritisch aan wie je je kostbare vertrouwen geeft! Zelf ben ik geweldig goed geholpen door een pmt-er van het psychotraumacentrum in den Bosch. Pmt is een nonverbale techniek, die je erg nodig kan hebben als je thuis alleen met woorden leerde contact maken. Nonverbaal, maar zelf mag je de afstand blijven bepalen, aan mijn lijf geen haptonomenpolonaise! Stel je een soort
gymles voor, waarbij ook nog hard te lachen valt... Ik wens iedereen die pas heel laat het probleem onder ogen durft te gaan zien (ik was 52, ben nu 57) heel veel sterkte.
Wat een verademing om dit bovenstaande allemaal te lezen. Er is veel te delen! Ik ben opgegroeid bij mijn ouders; een vader die uit een gescheiden situatie kwam in Nederland en mijn moeder is in 1938 geboren op Sumatra en heeft met haar moeder en 4 broers in een Jappenkamp gezeten. Het huwelijk van mijn ouders (ik heb een oudere broer en jongere zus)is nooit rooskleurig geweest. Om die reden heb ik ooit bijna gebroken met mijn ouders met name met mijn moeder. Ik ben ooit eens verliefd geweest op een Turkse vrouw. In die (korte) periode vroeg mijn moeder nooit naar haar. Dat deed mij heel veel pijn; ik wilde voor mijn 'geluk' gaan en dat werd gevoelsmatig misgund door mijn moeder. Na de breuk met mijn vriendin werd ook de 'navelstreng' tussen mij en mijn moeder definitief weggehaald. Hiervoor ben ik bij een psycholoog geweest.Ik heb haar nooit meer echt in mijn armen gehouden ook niet als zij dat bij mij deed. Toen mijn moeder begon te dementeren heb ik iets recht proberen te zetten. Ik heb mijn ouders alles vergeven hoe ze mij (of ons) hebben opgevoed. Ik ben toen 1x per week naar hen toe gegaan om te helpen met koken. Een lange dag als je iemand in de geest ziet weg ziet kwijnen. In dit proces is mijn moeder met mijn vader bij een geriater geweest. Daar is ze door het lint gegaan en weggelopen op de vraag of ze in een Jappenkamp heeft gezeten. Uiteindelijk is mijn moeder agressief dement geworden; medepatiënten verwond en uiteindelijk in een isoleercel beland (tijdelijk) daarna zat ze onder de medicatie die haar 'rustig' hield. Vanaf dat moment begon ik mij af te vragen wat is er allemaal destijds gebeurd en waarom ben ik wie ik nu ben? Om heel eerlijk te zijn, ik heb er last van. Kan iemand mij een advies of raad geven?
Beste Rudy, als kind van een ouder die in een jappenkamp heeft gezeten, neem je al snel en ongemerkt onverwerkte lasten over. Deze lasten kun je bijvoorbeeld in een familieopstelling terug geven, zodat je weer meer jezelf kunt zijn. Als je wil weten wat er in de kampen is gebeurd, dan zijn er verschillende archiefsites waar je interviews kunt lezen met mensen die in het kamp gezeten hebben. Hierdoor krijg je meer beeld van datgene wat jouw voorouders hebben meegemaakt waardoor zij defensiemechanismen hebben ontwikkeld, die zij in de familielijn (onbewust) aan je door hebben gegeven.
Allemaal erg herkenbaar...Mijn broers en ik hebben onszelf opgevoed zo goed en kwaad als mogelijk.Moeder geboren in 1936 jaren Jappenkamp gezeten veel ellende gezien en zag als kind haar eigen moeder sterven aan kanker met veel pijnen.Na de oorlog in Holland geestelijke lichamelijke mishandelingen van een stiefmoeder.Trouwt met een man mijn vader die asperger had.Mijn ouders scheiden in 1972 moeder stond er alleen voor qua opvoeding 3 kinderen...Moeder was zelf een groot kind gaf ons stiltebehandelingen alles wat je bij narcisten leest ervaarde we bij moeder.Vader was er niet voor ons was teveel met zichzelf bezig en dronk veel.Mijn broers en ik hebben flinke tikken daaraan over gehouden Zelf ben ik een soort van aangepaste kind geworden dat later in het volwassen leven mezelf vaak wegcijferde.Een broer die borderline en diverse andere persoonsstoornissen heeft en nog een broer die erg angstig en onzeker door het leven gaat einzelganger. En idd dan nog eens het onbegrip van de maatschappij moeten verdragen.Al met al merk ik zelf dat ik er erg sterk van wordt alhoewel mijn lichaam erg veel geleden heeft door verzwakte weerstanden door erg veel stress.
Feiten op een rij
Vader van 1912 als knil militair uitgezonden in 1932 (3.5 jaar kamp in Japan)
Moeder van 1910 met de handschoen getrouwd (moeder 4 jaar kamp in Amberawa)
Dochter van 1941 (4 jaar kamp in Amberawa)
Zoon van 1947
Ik zelf van 1950, ik heb de oorlog niet meegemaakt zou je zeggen, maar dat is wel zo.
Ik kreeg ongevraagd alle in en outs in geuren en kleuren te horen en op dat moment haalde ik mijn schouders op en vond het soms wel spannend
Maar nu er steeds meer info te zien en te lezen is ben ik belast het feit dat mijn opvoeding niet normaal is geweest. Geslagen en geschopt, gekleineerd vooral rond het avondeten. Totaal geen afectie van geen van beide.
Tot overmaat van ramp kreeg mijn vader na de terugkomst een baan aangeboden als psychloog voor dienstplchtigen. 8 jaar heeft hij dat gedaan en begon zelfs zijn eigen familie te beoordelen en natuurlijk ons ook. Mijn broer en zus werden ook geslagen en mij liet hij staande mijn bord leeg eten met de mattenklopper naast de tafel. Hij gaf liever 200.00 gulden uit dan mij te bedanken voor een vaderdag kado.
Resumerend nu ik 67 jaar ben en terug kijk, heb ik medelijden met mijn moeder, maar mij vader vergeven kan ik nog steeds niet. en moem mij Remi!
Een reactie posten