Eerlijkheid duurt het langst

Al een tijdje sla ik de discussie tussen een aantal jongeren gaande. Het gaat over tijden naar en van school fietsen. De angst om te laat te komen voor de één, die steeds vroeger weg wil, maakt dat de anderen steeds later weggaan. Gaat het nu werkelijk over de tijden of is de werkelijke reden iets anders. Er wordt onderling veel over gepraat, ze verzinnen nieuwe strategieën en er komen (onmogelijke) compromisssen uit de hoge hoed. Het werkt tijdelijk, maar al snel slaat de onrust weer toe. Het is duidelijk, de angel zit er nog steeds. Er is nog niet voldaan aan de systeemvoorwaarden: iedereen een plek geven, de rangorde respecteren en zorgen voor een balans van geven en nemen. Het is duidelijk het hoge woord is er nog niet uit. Het is voelbaar dat de druk in het systeem opgevoerd wordt, net zolang tot de waarheid boven tafel ligt. Ook hier blijkt weer: eerlijkheid duurt het langst.

Voor mij overigens een zeer herkenbaar tafereel. Zo ging het vroeger ook tussen mij en mijn zus. Mijn wens om (overdreven) vroeg weg te gaan vooral als ik met de trein moest, werd beantwoord met in mijn ogen getreiter zodat we last minute op het station aankwamen en altijd weer moesten haasten om op de valreep de trein in te springen. En toch haalde ik me elke keer weer de stress op de hals om niet alleen te hoeven reizen. Nu kan ik zien wat de angst om alleen te zijn, mij gekost heeft. Pas nu ben ik in staat om de weg terug te lopen en mijn eigen zonnevlecht weer aan het werk te zetten. Want het gaat om wat ik wil. Eenzaamheid blijkt op die weg helemaal geen issue te zijn, deze maakt plaats voor een hechte vriendschap met mezelf.