Mooie Ontmoetingen

In gedachten blik ik terug op de afgelopen 3 dagen. Ik ben heerlijk in hotel aan het strand in Wijk aan Zee geweest en ik heb onderweg zulke mooie ontmoetingen gehad. Soms duurden deze een tel, andere waren voor een paar uur. Maar ze hadden allen iets gemeen, ze waren inspirerend en voedend.

Het begon zaterdagmiddag. We nestelden ons bij de dichtsbijzijnde strandtent en bestelden wat te eten en te drinken. Een jonge stel zorgde voor de bediening en de catering. Bij alles voelde je dat ze wisten hoe je klanten het naar hun zin kon maken. Zodra we naar de weersverwachting vroegen, werd de krant uitgespit. Het eten was basic, maar heerlijk. Nadat we bedankt hadden voor de prettige service ontvingen we een glimlach van oor tot oor. Je gunt hun gewoon het grootste succes van de wereld.

's Middag brachten wij een bezoekje aan een hele leuke cadeauwinkel. In een molen voor de zaak stonden waanzinnig mooie kaarten. Zodra wij er naar keken en daar samen over spraken, klonk er een stem van binnen, dat we goed naar de prijs moesten kijken. Wie zegt dat nou over zijn eigen koopwaar. Eerlijkheid duurt het langst. Was het daarom dat we er toch een hele stapel kochten?

De volgende ochtend ontbeten wij in het hotel. Er hing een bedompte sfeer, veel sjagerijnige hoofden en weinig lichtvoetigheid. We wisten niet hoe snel we daar weg moesten. Dus op naar het terras. We zaten er net, toen er een man met een stok aan kwam lopen. Hij ging iets verder op zitten. Gelijktijdig zeiden we: "de eerste persoon vandaag met een goede energie om zich heen". Wat een opluchting! Ik ving een stukje van een gesprek op. Hij bleek in een revalidatiecentrum te zitten. Iemand deed de suggestie over het gebruik van een rolstoel. Hij antwoordde met een lachend, ontwapenend gezicht: "ik doe er liever dagen over, als ik maar gewoon mag lopen, een rolstoel is mijn eer te na". Wat een doorzetter.

Zondagmiddag brachten wij een bezoek aan plaatselijke golfclub. Ik had al meerdere keren een golfclinic gevolgd, maar nog nooit een baantje gelopen. Deze dag ging ik voor mijn eerste, echte 9 holes. Wat een feest! Het was erg druk. Wij kochten een starttijd met z'n tweeen. Er werd meteen gezegd dat het kon zijn dat we vergezeld zouden worden van nog twee anderen. Wij hoopten dat we samen mochten lopen. Om 13.30 uur voegden echter Christina en Dick zich bij ons. En we hebben het toch gezellig gehad. Ze waren heel relaxt met ons als beginnelingen, terwijl zij er zelf toch al aardig wat golfuren op hadden zitten. Tijdens de na-borrel bleek Dick marktkoopman en Christina in vastgoedbeheer haar boterham te vinden. Heerlijk om al die verhalen uit het Amsterdamse leven te horen. Mede door hun toedoen, vond ik het golven niet leuk, maar geweldig.

In de avond dronken we nog wat aan het strand. Aan de muur van de strandtent hing een hele oude foto van een man op het strand met een klein meisje op de arm en een klein jongetje naast zich. De pijpen van zijn nette broek waren opgerold en de stropdas zat weg gefrommeld tussen de knopen van zijn blouse. De eigenaar van het cafe vertelde trots dat het hij het kleine jongetje op de foto was en de oudere man bleek zijn vader. De vader was al lange tijd overleden, maar volgend jaar gaat er een familiereunie komen, waarbij de foto het middelpunt zal zijn. We mochten door zijn openheid en kwetsbaarheid, zomaar even een kijkje nemen in zijn gezinsleven.

Mooie ontmoetingen, ik krijg er altijd tranen van in mijn ogen. Wat zijn mensen toch mooi!