Dialogen

Veel gesprekken die als dialoog beginnen eindigen uiteindelijk in een strijdperk van aanval en verdediging. Het heeft iets weg van twee monologen vanuit twee loopgraven. Dit soort gesprekken kosten vaak veel energie en aan het eind van de rit hebben beide het gevoel om met lege handen te staan.

Vandaag werd mij een tekst aangereikt uit het boek De cursus in wonderen (hfdst. 29, pagina 632) die hier mooi bij aansluit. De essentie van het verhaal is dat de meeste mensen in een eigen droom leven en hun omgeving functies en rollen toebedelen, meestal om niet geconfronteerd te hoeven worden met de eigen angst. Zo lang die ander de functie of rol naar tevredenheid uitvoert, gaat het goed. Zodra de ander steken laat vallen, wordt tot de aanval overgegaan. Als je stopt met aanmeten van "gewenste" rollen aan je omgeving, dan kan niemand meer tekort schieten en bestaat er geen daad en verraad.

Ik houd zelf erg van dialogen waarbij er denkbeeldig een grote trog tussen de gesprekpartners in staat. Ieder voelt zich vrij om in het gesprek zijn wijsheid, opvatting of ideeën te uiten. Als het ware komen de uitgesproken woorden in de trog terecht. Daarnaast kan ieder uit vrijheid bepalen welk deel uit de trog genomen wordt. Er is sprake van verbinding, maar er ontstaat geen vraag - antwoordspel. Ieder wandelt zijn eigen trap op en laat zich daar waar gewenst, inspireren door de ander. Dat er onbesproken en onaangeraakte zaken in de trog blijven liggen, ervaren beiden dan eerder als een bevrijding dan als een belasting. Ik wens je mooie dialogen toe.