Nostalgie

Gister las ik het boekje "Ontspannen dromen" van Amy E. Dean, waarin voor elke avond een avondmeditatie is opgenomen, de tekst van Samuel Taylor Coleridge: "soms kan ineens een kleine zorg zonder enige betekenis, door associaties, allerlei zowel mentale als lichamelijke pijntjes en onaangenaamheden die je vanaf je vroege kindsheid hebt ervaren in je herinnering oproepen".

Ik kon niet direct iets verzinnen, maar vanochtend toen ik op de TV naar het nieuws aan het zappen was, bleef ik "even hangen" bij "het kleine huis op de prairie". En toen borrelde de ene na de andere associatie op. Het is het eerste boek dat ik zelf gekocht heb, bij mijn oom in de winkel die een boekhandel had, tijdens een kerst die overschaduwd werd door ruziende volwassenen in een kaal, koud zomerhuisje waar mijn tante bijna brand veroorzaakte doordat ze 's nachts wilde lezen en de lamp afdekte om niet iedereen wakker te maken...... Het is net of ik het gister allemaal meegemaakt heb. En dat huis op de prairie, waarom krijg ik nog steeds een brok in mijn keel als ik er naar kijk; het drama, de herkenning, de braafheid.......?

Gelukkig vervolgt Samuel zijn tekst: "ik wil mezelf er - iedere keer als ik het gevoel krijg van een deja vu, of dat de geschiedenis zich herhaalt - aan herinneren dat ik nu een ander mens ben op een ander moment in de tijd. Ik wil van het leven genieten zoals het nu is en niet angstig zijn om herinneringen uit het verleden".

Dag verleden, Leve de lichtheid! Prettig weekend.