De geheimen van de natuur

Afgelopen maandag schreven wij al over de bijzondere megalietenwandeling die we met Peter Rouffa deden rondom Wéris in de Belgische Ardennen. Ik wil er graag nog op even terugkomen, omdat deze materie me nog steeds bezig houd. Ik ken mezelf als liefhebber van de natuur, maar zeker geen kenner van bomen, planten of dieren. Vol verwondering kan ik luisteren naar de verhalen die mensen vertellen die hier zich verder in verdiept hebben. Het geeft mij vaak veel antwoorden op vragen die ik als kind had, maar die niemand in mijn omgeving destijds kon beantwoorden.
Zo kwam ook tijdens deze wandeling de "logica" van de natuur en de gebruiken die mensen daarom heen ontwikkeld hebben aan het licht. Het begon eerst met het tonen van een kaart van de omgeving. Ogenschijnlijk een gewone kaart met namen van plaatsen, heuvels etc. Door veel onderzoekswerk o.a. door Peter met kennis van de astrologie, het sjamanisme, de keltische verhalen en andere oudheidkundige wijsheden, is de kaart omgetoverd tot een lijnen- en cirkelspel waarin een structuur te ontdekken valt. Ook de namen van de plaatsen blijken terug te verwijzen naar belangrijke mythologische vertellingen (o.a. het ros beiaard, de grote en de kleine beer).
Al wandelend naar de megalieten, wees Peter ons op de verschillende gedaanten van de eikenbomen die in het gebied stonden. Van kaarsrecht, tot kronkelig alsof je door het bos van een heks liep tot gespleten alsof er een speer de bomen in tweëen gehakt had zonder een spoor van beschadiging op de bast achter te laten. Toen we de energie op die plekken voelden, bleek dat de energetische krachtenvelden verantwoordelijk zijn voor de groeiwijze van de bomen.
Op verschillende plekken zijn dolmen gebouwd, een soort hunnebedden. Als je daar in gaat zitten, dan voel je hoe de energie zich daarin richt. Van spiralen naar boven, tot krachtige stromen naar beneden. Deze grafmonumenten hadden ten doel om de overgang naar de boven of onderwereld te vergemakkelijken.
En dan nog dat duivelsbed, dat op mij vooral afstotend werkte, maar goed schijnt te zijn om dingen los te laten. Een bezoek aan de baarmoeder, een soort groeve omgeven door stenen, bracht me terug in de tijd. Ineens werden oude vragen omgetoverd tot belangrijke inzichten.
Ik blijf het vreemd vinden, dat mensen die zoveel ontdekkingen doen over synchroniciteit, historie, de samenhang in de natuur en niet in de laatste plaats een bijdrage leveren aan de heling van de mensheid gezien worden als dorpsgek. Ik ben benieuwd hoe lang het nog duurt voordat dit tij kentert en hoop zelf nog veel dorpsgekken in mijn leven te ontmoeten. Eén ding weet ik zeker, naar Wéris ga ik zeker nog een keer terug, want ik ben daar nog lang niet klaar.