leven en dood

Deze week werd ik opgeschrikt door het plotselinge overlijden van een bekende van mij. Zijn verlangen naar zijn Grootse Liefde bleek op het aardse niveau te groot.
Dit bericht maakt zowel bij mij als ook bij andere betrokkenen veel los. Het laat mij weer nadenken over de zin van het leven en van dood gaan. De dood en het leven, hand in hand, zowel qua aantrekken als afstoten, het mystieke en het mysterieuze. Eigenlijk kan niemand goed aangeven hoe het precies werkt. Zelfs wijzelf niet, terwijl we misschien al vele keren geleefd hebben en ook al vele keren overgegaan zijn.
Dat de achterblijvers nadat iemand is overgegaan, ieder een eigen manier van rouwen kennen en nodig hebben, staat voor mij vast als een feit. Boosheid, verdriet, ongeloof, schulgevoel en misschien zelfs wel schaamte. Deze gevoelens en emoties, ze komen allemaal voorbij. Vroeger kon ik er slecht mee dealen als iemand overging, verlangde ik er naar om te volgen of vond ik het moeilijk om alleen of zonder die persoon achter te blijven? Ging mijn verdriet over mijzelf of over de ander?
Naast de emoties heb ik sinds ik een cursus stervensbegeleiding volgde, ook nog een vraag die ik mezelf stel. Wat moet ik nog in mijzelf oplossen voordat ik de ander gun om over te gaan. En op die vraag, krijg ik bij elk afscheid weer een stukje antwoord. En waarschijnlijk heb ik meer dan dit leven nodig om het antwoord in zijn geheel te hebben.

S. ik wens je toe dat je dat vindt waar je naar op zoek bent.