Jeugdsentiment

Tijdens een reunie van de lagere school bracht één van mijn oude klasgenoten mij weer op het spoor van een passie van vroeger: knikkeren. Het was mijn lust en mijn leven. Toen ik dit weekend bij mijn vader was, vroeg ik of hij mijn knikkerverzameling nog in de opslag had. Ik werd de kelder in geloodst waar allemaal speelgoed van vroeger stond. Daar moest ik maar even goed gaan zoeken. Nog voor mijn vader de trap op geklommen was, vond ik "de doos". Ik herkende hem direct. Vandaag heb ik de knikkers één voor één door mijn hand laten gaan. Van sommige kon ik mijn nog precies herinneren van wie ik die gewonnen had, welke smoes ik verzon omdat ik te laat thuis was, zelfs het zweet droop weer van mijn rug af net of ik weer midden in het spel zat. Ook de termen kwamen ineens weer naar boven: stuiters, chineesjes, pottenbakkers, een potje zonder alles, gebruik maken van stoplichten (je voet voor het putje omhoog en naar beneden doen) en ook wist ik altijd precies op het schoolplein wat de goede knikkerkuiltjes waren. Als ik met een heel mooi exemplaar thuis kwam, dan mocht deze van mijn moeder in de lange glazen fles die op vensterbank in de voorkamer stond. Jammer dat veel exemplaren beschadigd zijn, omdat zij dacht dat het wel mooi was om ze op water te zetten. Ik voel weer de teleurstelling toen ik de gehavende stuiters zag. Ja, echt jeugdsentiment.
Eén ding puzzelt me nog. Ik vraag regelmatig aan mensen in loopbaancoaching, die écht niet weten wat hun volgende carriérestap mag gaan worden, naar hun passie in de kindertijd. Dit biedt vaak aanknopingspunten voor een passende stap in het nu. Niet dat ik op zoek ben naar een nieuwe stap, maar hoe ik bij mezelf knikkeren in deze moet plaatsen, geen idee. Hebben de knikkers plaats gemaakt voor mijn liefde voor (half)edelstenen? Gaat het over spelen, winnen of de spanning? Als jij het weet dan weet ik het ook. Leuk om eens stil te staan bij de passie uit je jeugd!