Alsof het de normaalste zaak van de wereld is

Dit weekend had ik mij in mijn joggingpak genesteld op de bank met een boek. In één weekend een heel boek uitlezen. Ik kon me bijna niet heugen wanneer ik dat voor het laatst gedaan heb. Terwijl ik daar zo zat te lezen, keken de kinderen van mijn vriendin naar Avatar. Met een scheef oor luisterde ik af en toe mee. Ik was verbaasd over de onderwerpen die in deze tekenfilm naar voren kwamen. Er werd gesproken over chakra's, derde ogen, gronden en spiritualiteit.
Daar waar onze generatie soms met moeite deze softe woorden uit durft te spreken, bang dat de ander het zweverig vindt, lijkt het voor dié generatie vanzelfsprekend. Ik ben benieuwd wat er op zo'n moment door de hoofden van de kinderen heen gaat. Is het echt zo normaal en maakt spiritualiteit gewoon onderdeel uit van hun leven of is het nog te vroeg om de werkelijke betekenis van dit alles door te laten dringen.
Ik hoop het eerste, want daarmee blijft deze generatie iets bespaard, waar wij soms het gevoel van vechten hebben ervaren. Helaas zullen er voor hun wel weer andere hindernissen op hun weg verschijnen.