Daderschap en slachtofferschap in relatie tot rouwverwerking

Gisteravond keek ik naar de talkshow Knevel & van den Brink. Deze uitzending stond in het teken van een nieuwe dader die naar aanleiding van DNA-onderzoek is aangehouden in relatie tot de Puttense moordzaak. Aan tafel zaten o.a. de 2 voormalige daders die naar nu blijkt 7 jaar ten onrechte in de gevangenis verbleven en een vriendin van Christel Ambrosius (het slachtoffer), die net in het kader van haar rouwverwerking een boek heeft uitgebracht.
Het verloop van het interview was vanuit systemisch oogpunt intrigerend om te zien. Voor alle betrokkenen betekent de bekendmaking van het nieuws eerder op de dag een grote verandering. De voormalige daders zijn nu echt vrij gesproken en weer helemaal op vrije voeten. Voor de mensen uit de innercircle van Christel start een nieuw rouwproces. De vriendin van Christel had erg veel moeite om de voormalige daders aan te kijken en hun een plek geven. Hier kwam zij overigens openlijk voor uit. Ik vroeg mij af of dit was vanuit het perspectief van een dader- of een slachtoffer, een omkering die in het systeemwerk dikwijls gezien wordt. De daders toonde hiervoor veel begrip en konden zich goed voorstellen hoe moeilijk het is om "de knop om te zetten".
Bij mij rees de vraag wanneer een rouwproces in dergelijke situaties helemaal doorlopen is. Mijns inziens ligt dat punt voorbij dader- en slachtofferschap, op dat moment dat daders en slachtoffers goed oog in oog kunnen staan en er gebogen kan worden voor ieders lot.
Ik realiseer me dat voor het oplossen van deze moord jaren nodig zijn geweest, het kunnen buigen voor elkaars lot vergt wellicht nog meer tijd.