Burnout, systemisch bekeken

Vandaag kwam hij weer voorbij in een coaching: de burnout. Mijn ervaring is dat mensen die tegen een burnout aan zitten of er een gehad hebben, systemisch gezien onvoldoende uit hebben kunnen reiken naar de ouder van hetzelfde geslacht. Uitreiken kun je zien als het proces van een baby of een kind, dat zijn of haar armen uitstrekt naar één van de ouders, met de wens dat dit beantwoord wordt. Als ouders niet reageren ouders omdat zij fysiek, emotioneel of mentaal niet "aanwezig" zijn, ontstaat teleurstelling. Na verschillende pogingen zal de pasgeborene stoppen met uitreiken omdat de teleurstelling en bijkomende pijn te groot zijn. Dit gemis leidt in latere levensfasen tot bijna reflexmatig hard werken in de hoop "gezien" te worden door de ouder. Bij afwezigheid van de ouders wordt het proces dikwijls uitbesteed aan leidinggevenden of andere autoriteiten.
Dus wil je een burnout voorkomen of genezen: omarm jouw ouder van hetzelfde geslacht, accepteer hem of haar zoals hij of zij is, word je bewust van het gegeven dat zij alles gedaan hebben wat binnen hun mogelijkheden lag en zeg uit de grond van je hart: ik heb je gemist. Lukt het niet om dit voor elkaar te krijgen, dan is wellicht een familieopstelling iets voor je.