"Oma" (over)leeft!

In 1997, ik was net in mijn eerste echte eigen huis gaan wonen, haalde ik mijn oma van toen 90 op uit Nijmegen met de auto. Zo kon zij mijn nieuwe aanwinst bewonderen. Samen bezochten wij een tuincentrum en planten vervolgens een mooie klimroos in mijn achtertuin. Het was voor mij een dierbaar en bijzonder moment, waarvan nog steeds een foto in mijn fotogallerij prijkt. Sindsdien noem ik de roos "Oma". Bij de verhuizing naar Het Bolwerk in 2002 werd "Oma" voorzichtig uitgegraven en kreeg een plekje in de nieuwe tuin. De roos had voor mij nog meer historische waarde gekregen, omdat mijn oma in 2000 op 93-jarige leeftijd toch nog plotseling overleed. Ik had en heb zoals later in mijn verhaal zal blijken altijd een bijzondere band met haar. Op voor de natuur gekke momenten, zoals midden in de winter, maar voor mij in herkenbare en essentiele levensfases, liet de klimroos haar mooie bloemen zien. Het was net alsof de roos boodschappen voor mij had. Tot dit voorjaar. Door de storm, waaide "Oma" steeds om en hing op een dag helemaal scheef. Zonder na te denken, besloot ik "Oma" te verplaatsen, zodat zij meer steun zou kunnen krijgen. Een beetje te ruw en in de verkeerde tijd van het jaar begon ik te graven. Wat bleek: de wortels van "Oma" waren zo lang en wijdverspreid dat ik één van de grootste midden door hakte. Ik verplaatste de roos, maar als snel begonnen de blaadjes slap te hangen, de takken bruin te worden en de bloemen uit te vallen. Het maakte mij verdrietig. Elke ochtend in mijn meditatie heb ik contact met oma gemaakt en gevraagd of ze mij een teken van leven zou kunnen geven. Al snel besloot ik dat als de roos het ging overleven er voor mij weer een puzzelstukje van het thema "het bestaan van leven na de dood" ingevuld zou worden. Ik ben bij wat experts te raden gegaan en heb de roos nog verder terug gesnoeid. Het bleef één hoopje ellende, op één tak na, waar al mijn hoop op gevestigd werd. Sommige zeiden tegen mij, die is dood, ik zou maar een nieuwe kopen. Als je er een ander in gezet hebt, dan ben je de oude snel weer vergeten. Maar ik kon het niet en hield vol. En wat schetst mijn verbazing. Ik kom terug van vakantie, kijk naar "Oma", mijn hart begint sneller te kloppen, "Oma" heeft op twee plaatsen nieuwe blaadjes gekregen en groeit als kool. Ik kan mijn geluk niet op en ben er van overtuigd dat oma heel hard gewerkt heeft aan gene zijde om mij te helpen om mijn geloof verder te ontwikkelen. Dank je wel oma, je bent een bijzonder mens, ik hou van je!