Wensen voor een gelukkig leven

Toen ik vorige week bij mijn vader de kelder aan het opruimen was, vond ik een hele stapel met brieven die gelukwensen voor mij, mijn ouders en mijn zus bevatten ter ere van mijn geboorte. Gisteravond heb ik ze allemaal doorgelezen. Wat mij opviel is dat ik maar enkele van de schrijvers kende. Blijkbaar zijn er veel contacten verwaterd. Sommige van de bekenden leven nog, anderen zijn inmiddels overleden. Zo vergankelijk is het leven. Toch voelde het bijna als een soort wedergeboorte, dat er zoveel mensen zijn geweest die mij een gelukkig leven toewensten en daar nog extra uiting aan gegeven hebben door het toesturen van zelfgebreide sjaals, sokjes, truitjes en broekjes. Zowel qua type van de geboortecadeautjes, de plechtige taal in de brieven en ook de bijbehorende etiquetten realiseer ik me dat we inmiddels in een hele andere tijd leven. Dat veranderde overigens niets in de kracht en de intenties van de gelukswensen. Ik hoop dat iedere moeder zo zuinig is in het bewaren van dergelijke post voor haar kind, zoals mijn moeder gedaan heeft. Het heeft mij erg goed gedaan!