Een meeslepend samenzijn ieder in zijn eigen tuin

Ontroerend en meeslepend was het gezang afgelopen zaterdag dat hoorbaar was in onze achtertuin. Meezingen met de soms krakende noten die uit een muziekinstallatie voortkwamen. De mannen voerden de boventoon, bijgevallen door de vrouwen en kinderen. Af en toe hoorde je achter het hek bijpassende dans- en schuifelpasjes. In welke taal er gezongen werd, dat was ons aan het eind van de avond nog niet duidelijk. Soms leek het grieks, soms had het meer weg van turks of marokkaans. De Sirtaki en ook het melancholische levenslied. Wat de reden van deze samenkomst was, geen idee. Het leek iets vrolijks, maar het zou ook zomaar iets anders kunnen zijn. Eigenlijk hadden we graag even onderdeel van deze samenkomst willen zijn, om deze cultuur nog wat beter op te snuiven, zomaar in de achtertuin. Maar we durfden het niet te vragen omdat het zo intiem oogde toen wij het niet na konden laten om een trapje op te klimmen en kort aanschouwden hoe een lange tafel omringd met alle genodigden het hele tuin(tje) opvulde. Stilletjes zijn we tot aan het eind blijven genieten aan onze nieuwe picknicktafel filosoferend over hun stam en de onze, hun tradities en de onze, hun feesten en de onze. Zij daar en wij hier en toch een beetje samen. Dank jullie wel voor het delen van dit samenzijn.