Oudere koppen, maar in de ziel niet veranderd

Het is zo'n 30 jaar geleden, dat wij afscheid van elkaar namen. De grote stap naar de middelbare school stond voor de deur. Een stap die veel groter bleek dan alleen een nieuwe school, voor velen was het de poort tot het ontdekken van vele nieuwe aspecten van het leven wat zowel leuke als minder leuke ervaringen heeft opgeleverd.
Afgelopen week zagen wij elkaar bijna voltallig weer terug in de oude samenstelling van de zesde klas van de lagere school. Ik kon op één iemand na, iedereen zo weer bij naam noemen. Ook een paar inmiddels gepensioneerde leraren waren van de partij. Zij wisten te vertellen dat zij zich toen broekjes vonden. Blijkbaar hebben ze dat goed weten te verdoezelen, want met mij keken velen tegen hen op.
Bij de rondleiding door de school had iedereen wel een anekdote. Ik vond het leuk om er bij stil te staan, hoe ik zelf deze gebeurtenissen had ervaren.
Tijdens de aansluitende borrel werden oude vriendschappen nieuw leven in geblazen, volgden ontboezemingen over toemalige verliefdheden en vertelden we elkaar de verhalen over ons levenspad tot nu toe.
30 jaar werd in één avond overbrugd. De brug tussen jong en nu veel ouder. Het viel op dat ook in dit systeem, iedereen bijna weer als vanouds dezelfde plek in nam, van gangmaker tot observator, van lachend door het leven tot zwaar op de hand. De koppen zijn ouder geworden, maar de ziel lijkt niet veranderd.
Of ieder individu tevreden is met de plek die hij of zijn ingenomen heeft of toebedeeld kreeg, betwijfel ik. Ik ben benieuwd hoe over 30 jaar de vlag er voor staat. Het heeft mij in elk geval weer even terug gebracht bij mijn jeugdgevoelens en ik verwacht dat deze mij de komende dagen in de positieve zin van het woord, nog wel even bezighouden.