Poppenhuis

Gister werd mijn nichtje zes jaar. Door haar verjaardag kreeg ik weer meer contact met wie ik als kind geweest ben. Ik gaf haar een barbiepop cadeau en bedacht me dat ik hiermee voor haar een wens in vervulling liet gaan, waar ik tot op mijn 35e heb moeten wachten. Elk jaar weer stond hij op mijn verlanglijstje, helaas bleef het bij het spelen met de barbies van anderen. Ik kon gister even het oude verlangen voelen.
Bij het naar bed brengen zag ik dat het oude poppenhuis waar ik vroeger veel mee gespeeld heb, opgesteld stond. Alle huisraad en poppen lagen nog in een doos. Ik kon het niet nalaten om het huis direct te gaan inrichten. Ik wist nog precies welke speeltjes mijn voorkeur hadden en zelfs ook nog waarom. Bijna blindelings werden de meubeltjes, het servies, de planten en lampen weer op hun "oude" plek neergezet. De bijbehorende verhalen plopte zomaar uit het niets op.
Toen mijn nichtje iets van zolder moest halen en onverrichter zaken zonder iets te zeggen, huilend naar beneden kwam, toen dacht ik, ja ik was ook altijd bang. Nu 35 jaar later, zag ik welke weg ik afgelegd heb om moedig te worden en toch kwetsbaar te blijven. Dank je wel Joeke voor deze waardevolle spiegel.