Eigenaar van je eigen leven

De onfortuinlijke 10 kilometer race van Sven Kramer heeft de afgelopen dagen mijn gemoederen aardig bezig gehouden. Zoals Gerard Kemkers zo treffend zei: ik kan een belangrijke bijdrage leveren aan de mooiste dag uit iemands leven, maar ook zomaar verantwoordelijk zijn (of voelen) voor de meest dramatische dag. Ook in de coachvorm zoals ik die dagelijkse bezig, is dit een interessante gedachtengang. Hoe verloopt de samenwerking tussen mij en de coachee? Hoe autonoom ben ik en hoe autonoom is de ander? Staan wij beiden op eigen benen of is er sprake van een afhankelijkheidsrelatie. In welke mate worden alle woorden letterlijk genomen en opgevolgd of vindt er filtering en selectie plaats. En nog maar niet te spreken risico's rondom interpretaties, overdracht en spiegelen. Als ik nog even zo doordenk, dan wordt coaching nog een "gevaarlijk" beroep. Ik houd me in deze geloof ik graag vast aan de systemische benadering. Het is goed om als coach nederig te zijn en te realiseren dat er sprake kan zijn van het verkrijgen van een machtspositie. Dit kan echter alleen gebeuren als de ander deze positie aan jou geeft. De mens is niet zo groots, dat iemand een systeem kan veranderen als de ander daar geen toestemming voor geeft. Ieder is eigenaar van zijn of haar leven en heeft een eigen lot waar hij of zij zelf verantwoordelijk voor is! Pffff gelukkig, die gedachtegang geeft lucht. Ik realiseer me wel dat ik als coach ervaringen mee zou kunnen gaan maken, waarbij verstand en gevoel moeilijk in overeenstemming te brengen zijn. Des te meer bewondering heb ik voor Sven en Gerard over de professionele manier waarop zij met de menselijke maat met elkaar en met de buitenwereld omgegaan zijn.