De tijd zal het leren

Beide deden voor het eerst mee met een opstelling. De één studeerde nog, de ander was net thuis komen te zitten met een burn-out na een stevig levenspad zowel zakelijk als privé. Deze informatie kenden zij vooraf niet van elkaar. De oude vroeg de jonge om haar te representeren. Zodra de "jonge" stond voor de "oude", barstte deze representant in huilen uit. Zij schrokken van de heftigheid en besloten deze oefening direct te beëindigen. Eigenlijk begon er toen een opstelling voor beiden. De jonge en de oude werden tegenover elkaar in een stoel gepositioneerd. Ik vroeg de "jonge" om het verdriet bij de "oude" te laten. De "jonge" wilde de "oude" graag helpen. Ik vertelde de "jonge" dat de enige manier waarop zij de "oude" kon helpen, was om de "oude" haar het eigen lot te gunnen en het verdriet aan de ander terug te geven. Met enige weerstand trok de "jonge" haar energie terug, zorgen voor was haar bekend, dit loslaten was niet wat zij gewoon was. Kort daarna brak de "oude" en tussen het snikken door, zei zij tegen de "jonge": dank je wel, ik wilde me eigenlijk terughouden deze avond, maar nu kan ik toch mijn eigen tranen huilen al vind ik dat in deze setting nog zo spannend. Dit is echter wel wat er moest gebeuren, een eerste stap naar heling.
De oude en de jonge leken beiden dezelfde thema's te kennen als het gaat over "zorgen voor". Wellicht dat het meemaken van deze opstelling voor de jongere betekent dat een burnout op langere termijn voorkomen kan worden. De tijd zal het leren.