Voor het eerst alleen met de trein

Na verschillende oefensessies onder begeleiding van ons, komen de kinderen van mijn vriendin dit weekend voor het eerst alleen met de trein naar ons toe. Met de ervaring van het schrijven van protocollen als kwaliteitsfunctionaris, was een "hoe reis ik met de trein handleiding" snel geschreven. Maar zoals altijd zal de dagelijkse praktijk moeten uitwijzen of ik niets vergeten ben. En zo'n handleiding neemt natuurlijk de aanwezige spanning niet weg. In mijn gedachten ging ik terug naar mijn eigen en speciale "alleen met de treinreizen ervaringen". Het begon bij mij vrij jong. Ik werd dan door mijn ouders op de trein gezet naar Amsterdam Amstel, daar stond mijn suikertante klaar om in een weekend al mijn wensen te vervullen. Naar de bioscoop, de dierentuin, winkelen, TV-kijken. Kortom wat wil je nog meer. Altijd stapte ik in Nijmegen huilend in de trein, omdat ik niet bij mijn ouders weg wilde. Op zondag was dat omgekeerd ik kwam huilend in Nijmegen aan, omdat ik geen afscheid wilde nemen van het leuke weekend. Een paar jaar later reisde ik met mijn hockeyteam naar een toernooi. Midden in de puberteit. Wij voelden ons heel wat. Slaapmatjes, tassen, hockeysticks midden in het gangpad. Wat zullen medereizigers zich dood geergerd hebben. Op dat moment hadden wij daar zelf geloof ik niet zoveel oog voor. En dan die keer dat ik na een intensief zeilweekend in Harlingen in de trein in slaap gevallen was. Ik werd in Amsterdam wakker, terwijl ik in Amersfoort over had moeten stappen. Ternauwernood en met veel omwegen, wist ik voor het sluiten van de stations en het spoor mijn studentenkamer in Den Bosch te bereiken, onderweg in de rats zittend waar ik zou moeten slapen als ik zou "stranden". Ik wens de kinderen toe dat zij veel mooie treinreizen gaan maken en daarmee (positieve) ervaringen op doen die zij nooit zullen vergeten.