Kinderen zijn goede gidsen

Zijn moeder kwam naar een workshop familieopstellingen om een persoonlijke vraag uit te werken. Hij kwam mee omdat hij vakantie had en er geen oppas voorhanden was. Vooraf bedachten moeder en ik verschillende scenario's: erbij zijn, in de tuin spelen, tekenen in huis.... We besloten om maar te zien wat er in het hier en nu was. Hij kwam enigzins verlegen binnen, wat wil je met 20 volwassenen om je heen. Resoluut besloot hij om op een stoel te gaan zitten buiten de kring en was al snel helemaal verdiept in zijn Nintendospelletje. De opstelling begon. Na een minuut of tien, stelde ik de vraag aan de representanten of zij hun ogen dicht hadden omdat zij zich wilden concentreren of omdat zij iets niet wilden zien. Zijn aandacht werd gewekt. De spelcomputer ging opzij en hij keek toe. Hij hield ook steeds zijn moeder in de gaten. Zijn gezicht sprak boekdelen. Elke keer als er weer een stukje van de knoop ontward was, verscheen er een brede glimlach op zijn gezicht. Voor mij een goede graadmeter. Toen iedereen een goede plek gevonden had, vond hij (en ik overigens ook) dat het genoeg was en richtte zich op zijn moeder: "zullen we nu dan gaan". Er volgde nog een korte nazit met cola en een lekkere lollie. Trots vertelde hij aan enkele aanwezigen dat hij gedurende de opstelling 7 levels doorlopen had. Of het over zijn Mario-spelletje op de computer ging of over zijn leven, weet ik niet. Eén ding viel op: stralend en open liep hij aan de hand van zijn moeder het pad af.