Processing

Na aan lange meditatie deze morgen, besloot ik om mijn waarnemingen op een creatieve manier vorm te geven door het maken van een encaustic (kunst)werkje. Voor diegene die deze werkvorm niet kennen - Je strijkt met gekleurde was op glad papier. Een techniek waarbij het intuïtieve hoogtij viert. Een beestje, een figuurtje, een landschap het ontstaat zonder dat je hier heel veel invloed op uit kunt oefenen - het komt zomaar onder het strijkijzer vandaan - als het ware creëert de kunst zichzelf.

Vanochtend kostte het veel lagen om tot de kern te komen. Elke keer was er iets wat gevoelsmatig niet de juiste weergave vertolkte van mijn eerdere ervaring. Hoewel ik meerdere keren dacht: "nu stop ik er toch echt mee, het wordt niets vandaag". Was er steeds dat innerlijke stemmetje dat zei, doorgaan, doorgaan, al deze fases zijn nodig - het is belangrijk proceswerk waar je mee bezig bent. Soms was het te donker, soms te licht - soms te druk en dan weer te vlak. En het duurde en het duurde, pas na anderhalf uur kreeg ik door dat het genoeg was. En op een moment dat ik het eerlijk gezegd nog niet echt wat vond. Zoals je op het bovenste plaatje kunt zien - een beetje mistig, een beetje vaag met hier en daar wat geestelijke begeleiding. Ik kon er niet echt warm voor lopen. Maar eerlijk is eerlijk, iedere laag had voor mij een boodschap en daarmee bleek het toch echt zinvol ontwikkelingswerk. En dat ging nog even door.

Neem maar een nieuw vel - het kwam bijna als een bevel van boven - en wat schetste mijn verbazing: binnen vijf minuten stond precies het beeld op papier dat ik steeds voor ogen had - niet meer en niet minder dan dat.
Het was weer een mooie les in het hebben van geduld - soms zijn er wat omwegen en transformaties nodig - voordat je bij het verlangen bent. En nee, het is niet zinvol om terug te kijken of ik niet eerder de sleutel had kunnen vinden - zo was het nl. helemaal goed- er is precies gebeurd wat de bedoeling was.