De brug tussen oud en nieuw

Vandaag heb ik door te representeren in een opstelling weer een diepere laag kunnen voelen voorbij het weten, van een veel voorkomend mechanisme:
Om als een vernieuwend leider op te kunnen treden, die de mensheid graag mee wil nemen naar nieuwe gebieden, moet je dikwijls voorbij een dood punt. Het punt waar jij gewend bent om (in een reflex) jouw beschermingsmechanisme op te trekken, omdat anderen tegen jou en jouw vernieuwingen lijken te zijn. Dit kan door je te realiseren dat de tegenwerkingen niets anders zijn dan de angsten (van de ander en in tegenoverdracht ook van jezelf) dat het krachtenveld zo sterk is dat het dieperliggende verlangen niet vervuld kan/mag worden of het bekken niet stevig genoeg blijkt te zijn om het succes te dragen.
En steeds word er op je deur geklopt, omdat blijkt dat juist jij, misschien zelfs wel als enige, in staat bent om in de betreffende situatie de brug voor velen te vormen, de brug tussen oud en nieuw. Wellicht een goed moment om de deur open te doen, in plaats van deze weer met een knal dicht te gooien.