Afscheid van een fiets

In 1978 was ik mijn lagere schoolfiets ontgroeid en wilde graag een oude "omafiets". Dat was helemaal in. En er kwam vrij snel daarna een omafiets "vrij", maar er was naast mij nog een kaper met rugpijn op de kust. De deal werd: zij de omafiets en ik haar sportfiets met versnellingen.
Toen ik deze fiets te zien kreeg, moest ik een paar keer slikken. Hij was minder "sportief" dan ik verwacht had en wel "oud". Wel een verschil een oude omafiets of een min of meer oude sportfiets. Ik had steeds ruzie met de versnellingen en de handremmen, vooral in de winter toen er veel sneeuw viel. Daarnaast was ik samen met mijn vader meer bezig met sleutelen, dan met fietsen. Erg frustrerend. Gelukkig vonden mijn ouders dat ook en zij zorgden ervoor dat ik met mijn verjaardag een échte, oude Sparta uit 1950 kreeg. Heerlijk met terugtraprem, puur en degelijk. Deze fiets heeft mij op heel veel plekjes gebracht in Nijmegen (middelbare schooltijd), Den Bosch en Maastricht (studententijd) en in Nijkerk en Amersfoort (het meer werkzame leven) en aardig wat (boodschappen)lasten vervoerd. Af en toe een reparatie, soms eens een licht dat het niet deed of een lekke band. De laatste jaren ging hij wat harder achteruit, de remmen deden het niet meer zo goed, er rammelde het een en ander en het licht was definitief gedoofd, maar ik kon en wilde geen afscheid nemen. Ik was zelfs een beetje beduusd toen de fietsenmaker een tijdje geleden zei dat hij geen reparaties meer aan deze fiets wilde doen. Inmiddels stonden er verschillende nieuwe sportfietsen (met handremmen en versnellingen :(, dat worden dit leven naar ik verwacht nooit mijn vrienden) in de schuur en al snapte niemand er iets van, altijd koos ik toch weer voor "het barrel". Afgelopen week bleek iemand wel heel erg verlegen om een fiets te zitten en "leende" mijn fiets uit de achtertuin. Tot op heden is hij nog niet teruggebracht. Natuurlijk snap ik best dat het moeilijk is om de waarde voor mij in te schatten, maar ik vrees dat dit dan toch het definitieve afscheid is geworden. Jammer dat diegene niet even heeft aangebeld voor het lenen van een fiets, waarschijnlijk had ik dan zo één van de moderne sportfietsen meegegeven in plaats van een langzamerhand "levensgevaarlijke" Sparta uit 1950, die ik zo door en door kende!