Rust door intuitieve communicatie

Inmiddels weer een paar dagen terug in het land en alweer volop aan het werk. Het is wel even schakelen. Vandaag vroeg ik me af, wat nu het meest wennen is. In de top-3 staat in elk geval, dat het iedere ochtend donker is als ik opsta en dat het soms wel lijkt alsof het overdag maar niet licht wil worden. Hoop dat de zon snel weer "aan" gaat. De landschaps- en cultuurshift, staat ook hoog op ranglijst. Maar ik geloof dat er één iets is dat toch echt bovenaan staat. De onrust voortkomende uit het kunnen verstaan van een taal en het daarmee gepaard gaande gevoel dat ik steeds alert moet zijn en me afvraag of er iets van me verwacht wordt.
Ik realiseer me steeds meer hoe rustig het voor mij was, dat ik in Marokko de taal niet verstond. Vreemde talen zijn niet mijn sterkste kant, maar aan het arabisch hoefde ik sowieso niet te beginnen en het kostte ook weinig moeite om regelmatig het Frans aan mij voorbij te laten gaan. Een goed alibi zullen we maar zeggen. Ik ben dan absoluut betrokken, maar kan ook goed achterover zitten en observeren. Als ik echt iets wil weten, dan lukt het uitstekend om me verstaanbaar te maken met handen, voeten en een paar woordjes. Als de ander écht wat van mij wilde dan werd er wel op een fluitje o.i.d. geblazen (zoals een politieman deed, omdat ik de verkeerde poort van het paleis wilde fotograferen - met gemeende excuses voor mijn onwetendheid) of werd het een vrolijk gesprek in gebaren. Dit alles maakte dat mijn intuitie wel scherper leek dan normaal wat veel vertrouwen gaf en ook een gevoel van veiligheid. Weinig woorden en ruimte voor intuitieve communicatie, voor mij een prettige eenvoud. Voorbij de (gesproken)(taal)versluiering - een uitdaging ook in het Nederlandse hier-en-nu!