Dat waren de gevleugelde woorden van mijn opa als we met de familie de hele middag hadden zitten kijken naar dia's van zijn reizen naar Frankrijk of Spanje, maar bovenal de hele verzameling van de kleinkinderen. Iedereen was eigenlijk al verzadigd, maar hij kon er geen genoeg van krijgen. Elke keer opnieuw dezelfde grappen en grollen, zowel van hem als van ons. Deze dagen ben ik bezig geweest om alle dia's te digitaliseren, voordat de aanwezige "negatief-eters" nog verder aan hun maaltijd zouden gaan en wij niet meer herkenbaar zouden zijn. Het was een leuke bezigheid al miste ik wel de letterlijke ondertiteling van mijn opa (hoewel zijn stem soms in mijn hoofd te horen was). Gek idee hoor, dat alle dia's nu tot foto zijn verworden en dat daarmee het monnikenwerk van mijn opa naar de prullenbak wordt verwezen. Het effect van de voortschrijdende tijd en ontwikkeling. Hoe zou een dergelijk proces voor de generatie na ons er over 20 jaar uitzien?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten